Anekdote 08 (Klinkers en witte lettertjes)

Ze hebben toen de lantaarnpalen hier vervangen. In een of twee dagen tijd waren ze allemaal nieuw. Stonden er van die gegalvaniseerde exemplaren, met een soort vlokkerige structuur aan de buitenkant.
Het is 33 jaar geleden en nu loop ik er weer. Of weer eens, bedoel ik. Ik kan me die lage struiken niet herinneren. Die heb ik verkeerd onthouden. Het was in de tijd dat de moeders nog standaard een schort droegen, dat ik door de brandgangen  rende. 'De paadjes' noemden we ze. Ik dacht dat dit paadje veel langer was. Zo liep ik ook naar het winkelcentrum. In mijn broekzak een briefje van vijf gulden, omdat ik een Playmobil-arabier van m'n zakgeld ging kopen. Een arabier met een paar kruiken, een soort sabel en een kameel.
De vuurdoorn is er nog, de betonnen grindpaaltjes zijn er nog. Rond, maar aan de onderkant een vierkant blok. Ook de klinkers op straat lijken dezelfde als toen. Ach, ze zijn misschien een keer recht gelegd, maar het zijn vrijwel zeker gewoon dezelfde klinkers. Als ze die precies op dezelfde plek hebben teruggelegd, dan raakt mijn linkervoet nu de stenen waarop 33 jaar geleden altijd het rechterachterwiel van een Ford Capri stond. Een metallic groene. Daarachter stond vaak een beige Vauxhall Cavalier. Google vertelt me dat het ook een Vauxhall Viva kan zijn geweest. Hoe dan ook, de auto waarbij de overbuurman op een warme zaterdagmiddag de lettertjes op de banden wit inkleurde. Omdat dat toen stoer was.
En dat ik daar dus die hele middag sprakeloos naar stond te kijken met mijn armpjes op m’m rug. Fantaserend over het moment waarop ik, als ik later groot zou zijn, de lettertjes op de banden van mijn auto ook wit zou maken.
 

|  Datum: 2012-07-26  |  Labels: Observaties  |  Overzicht van alle publicaties  |



Reacties:



Reageren:



















   
zoeken volgende vorige